Mi ĵus revenis de San-Paŭlo, Brazilo. Mi neniam atendis pasigi tiom da tempo tie. Sed nun estas tre stranga afero, esti hejme en Usono. Mi vekiĝas pensante, ke mi estas ankoraŭ tie.
Jam delonge mi estis aŭdinta pri la Baltiaj Esperanto-Tagoj (BET). Ĉi-jare mi decidis ne plu prokrasti konatiĝon kun tiu elstara ero de la Esperanta kulturo.
Dum Julio, mi kaj mia 14-jaraĝa filino, Kasja, vojaĝis al Serbujo por la 39-a Renkontiĝo de Esperanto-Familioj (REF). Inter tiom da belaj esperantistaj aranĝoj en Eŭropo, REF estas la sola kiu ekzistas specife por gepatroj kaj gefiloj kiuj hejme parolas Esperanton.
Dum la lastaj kelkaj jaroj mi kaj mia edzo Les ŝatas vojaĝi en Esperantujo. Ni planas vojaĝojn laŭ eventoj, precipe en Eŭropo. En 2015 dum 19 semajnoj, ni ĉeestis ses eventojn: MeKaRo-n en Toronto, la skotan nacian kongreson, SES-on en Slovakujo, la UK-on en Lille, Francujo, familian semajnon en Greziljono, kaj la italan nacian kongreson.
Juna komitatano de TEJO aplombe anoncis antaŭ kelkaj jaroj ke oni devus rezigni pri la Pasporta Servo – precipe ĉar la poste aperinta Couchsurfing plene venkegis ĝin. Nu, post lastatempaj spertoj miaj en Usono, mi povas diri ke tio ne estas vera.
Kvankam ŝi eklernis Esperanton nur antaŭ tri semajnoj, ŝi jam parolas kaj komprenas tre bone. Ŝi uzis nur libron pri Esperanta gramatiko, kaj neniam parolis Esperanton antaŭ ol ŝi alvenis al Mekaro! La ĉefa kialo por ŝia decido ekstudi Esperanton, diris al mi tiu rusdevena junulino, estas la nuna politika situacio en Ukrainujo. “Mi volas la pacon”, ŝi diris.
Ĵenja daŭrigas siajn aventurojn en Japanujo, unue al Obama (ne tiu, alia!) en Hokuriku, poste al Fukui kaj terkultivista komunumo Hoeiĝuku, kaj revene al Kioto, kie Ĵenja fariĝas japanino …
Dum la lastaj 11 jaroj mi partoprenis en la interreta listo DENASK, por familioj kiuj uzas Esperanton kun siaj infanoj. Mi ofte legas pri kunvenoj de tiaj familioj, kaj fine mi decidis partopreni en unu.
Mi kaj mia fianĉino Anna bonŝancis ĉeesti la Internacian Junularan Festivalon (IJF) en Roncegno (Ronĉenjo), urbeto en la nordorienta montaro de Italujo, dum la unua semajno de Aprilo 2010.
Kiel usona vojaĝ-agento, mi ne rajtas pagi por vi monon uzotan en nia granda, forta “malamiko”, Kubo. Tamen, mi povus kaj certe rajtas doni al vi informon pri tiu ĉi grava por ni internacia konferenco.
Hodiaŭ estas nur unu kanalo en la ideoj de ĉiuj personoj. Estas la Panama-Kanalo! Tiu grandega konstruegaĵo baldaŭ finiĝos, kaj eĉ nun preskaŭ finigita estas.